De problematische verhaallijn van Charlotte in de laatste aflevering van And Just Like That is een gemiste kans om bij te dragen aan een positief lichaamsbeeld van vrouwen. En het is zeker niet de eerste keer dat het Sex and the City-universum het bij het verkeerde eind heeft als het om lichaamsgewicht gaat.
'Sex and the City' heeft een probleem met het vrouwelijke lichaamsbeeld
Ondanks sommige verhaallijnen die ik ronduit verschrikkelijk vindt (Miranda en Che) en romances die beter in het verleden hadden kunnen blijven (Carrie en Aiden), houd ik van And Just Like That.
Maar als er een derde seizoen komt (ongetwijfeld) dan hoop ik toch dat de makers iets beter hun best doen met de verhaallijnen rondom het gewicht van de personages. Want eerlijk, die hebben ze tot nu toe vreselijk aangepakt – niet alleen in AJLT, maar ook in de originele Sex and the City-reeks.
Het dieptepunt tot nu toe? Samantha's 'I eat so, I don't cheat'-verhaallijn in de eerste SATC-film, wat resulteerde in *die* verschrikkelijke scène, waarin ze van LA naar New York vliegt om haar drie besties te verrassen, waarna ze haar belachelijk maken om haar gewichtstoename. Te bizar voor worden.
Bij 'And Just Like That' is er niets veranderd
Na het zien van de achtste AJLT-aflevering, lijkt er weinig veranderd in de problematische omgang met gewicht. Serieus, wat dachten de makers bij de verhaallijn van Charlotte?! Het ding? Als ze een nieuwe jurk koopt voor haar baan in een kunstgalerie raakt ze tijdens het passen onzeker over haar lichaam. Tot zover niets vreemds. Daar hebben we allemaal mee te maken. Zelfs toen ze aan een crashdieet met bottenbouillon begon en drie paar spanx kocht hield ik het nog, maar toen al haar zorgen over haar lichaam als sneeuw voor de zon verdwenen toen ze haar nieuwe collega Lela ontmoette – iemand die een aantal maten groter is dan zijzelf – had ik het niet meer.
Welke body positieve boodschap de show hier ook mee probeerde over te brengen, ze sloegen de plank finaal mis. Want wat zeggen ze nou eigenlijk? Dat de enige manier waarop Charlotte zich goed kan voelen is door te zien dat iemand anders zich wel zelfverzekerd voelt in een groter lichaam? Dat vrouwen met een maatje meer geweldig zijn, omdat ze andere, dunnere vrouwen 'inspireren'? Wat ook niet hielp is dat het personage van Lela in de aflevering geen enkel ander doel diende dan Charlotte een beter gevoel over zichzelf te geven.
Hoewel ik begrijp wat ze proberen, is de vereenvoudiging van dit soort lichaamsbeeld-gerelateerde problemen gewoon niet representatief voor de complexiteit van de problemen die veel vrouwen ervaren als het gaat over hoe ze over hun eigen lichaam denken. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik kan echt niet zo makkelijk switchen en ineens super confident zijn over mijn eigen lichaam. Het is veel ingewikkelder – en moeilijker – dan dat.
SATC en AJLT versimpelen te vaak belangrijke problematiek
En dat is vaak het probleem binnen de wereld van SATC en AJLT. Ze vereenvoudigen alle problemen te extreem. Denk aan die aflevering in het derde seizoen van SATC wanneer Charlotte haar handdoek niet uit durft te doen in de sauna omdat ze zich onzeker voelt over haar dijen. Als ze dat uiteindelijk wel durft, complimenteert een andere vrouw haar borsten en zo is Charlotte plotseling genezen van al haar angsten! Hoera! Of Wanneer Che in het tweede seizoen van AJLT bij Miranda uithuilt om diens lichaamsbeeld. Een snelle knuffel van Miranda en de onzekerheid lijkt weg.
Ik weet dat de serie een komedie is, die lang niet alle tijd (en ruimte) heeft om alles tot in detail te ontleden, maar door dit soort zaken te versimpelen, maak je het alleen maar slechter. Ga of op een betekenisvolle manier om met lichaamsbeeld-problematiek, of laat het hele onderwerp gewoon links liggen.
